8. Wsiąść do pociągu...nie byle jakiego:)

NOWOŚĆ! NOWOŚĆ! NOWOŚĆ!

Tak, tak, jedna z nowości to kolejna gra na liście, ale zanim opowiem o grze, najpierw chciałam napisać o czymś innym:) Otóż w knajpce o wdzięcznej nazwie "Cudowne Lata" w Krakowie ruszył nowy cykl spotkań przy grach planszowych WSZYSTKIE ŚWIATY PLANSZÓWEK. Wczoraj właśnie odbyło się pierwsze spotkanie.

Nigdy wcześniej nie byłam na takich zewnętrznych imprezach planszówkowych, więc początkowo zastanawiałam się, jak to będzie wyglądało w sytuacji, gdy zdecydowana większość znajomych, których zaprosiłam (a w zasadzie wszyscy oprócz Daniela) miała na ten dzień inne plany. Przyjście do obcych ludzi z tekstem : "Cześć, jestem Marta i chciałabym z Wami grać" nie jest dla mnie najłatwiejszą rzeczą na świecie :P Ale jak się okazało, można się było wyluzować zaraz po wejściu:)

Niemalże w progu zostaliśmy przywitani przez Kasię, organizatorkę wydarzenia z programu "PROJEKTOR - wolontariat studencki", która nam objaśniła co tu się w ogóle dzieje. Szybko poznaliśmy kolejnego organizatora- Krzyśka , a w 5 minut później siedzieliśmy już z Danielem przy stoliku, gdzie druga Kasia oraz Magda- poznane przed momentem - tłumaczyły nam zasady gry w "Wsiąść do pociągu: Europa":D. Krzysiek pojawiał się to tu, to tam (w sumie w tym momencie było chyba 6-7 stolików z różnymi grami) i rozjaśniał ewentualne wątpliwości co do zasad. Po rozgrywce w pociągi graliśmy jeszcze w 8 osób w Dixita, który jest rewelacyjny i przy którym nieźle się uśmialiśmy:D (Ale niestety nie zalicza się do 50 gier, bo poznałam go już rok temu). Koniec końców, wraz z Danielem, Kasią, Krzyśkiem i jeszcze kilkoma osobami zamknęliśmy imprezę, a w drodze powrotnej był jeszcze czas na pogaduchy i wymianę wrażeń  :D

"Cudowne lata" to dobry wybór. Jest tam dużo miejsca - kilka sal, jest spokojnie, warunki idealne do gry. Choć stoliki mogłyby być trochę większe. Ale pomijając ten fakt, jest super. W ogóle bardzo mi się ta impreza podobała - wybór gier był dość duży, ilość osób optymalna, świetna atmosfera, otwarci ludzie. Fajnie, że takie wydarzenie będzie się odbywać cyklicznie:) Następne już 8 kwietnia o 20.00. Można przynosić swoje gry, albo pisać propozycje na FB. Szczerze polecam!

A teraz gra!

"Wsiąść do pociągu: Europa". Tyle razy już ten tytuł obił mi się o...no właśnie o co, raczej o oko (recenzje, artykuły), niż ucho. Trafił też na moją wstępną listę gier, którą sobie sukcesywnie układam, jako gra prosta, familijna (Generalnie planuję stopniować trudność, żeby się nie zniechęcić:P). Dobra, ad rem, bo strasznie się rozwodzę nad tym wstępem:)

Gra jest, jak wspomniałam, prosta. Na początku otrzymujemy losowo 4 karty do budowania trasy. Następnie wybieramy sobie klika linii kolejowych, które deklarujemy zbudować. Każda z linii składa się z małych odcinków w różnych kolorach. Żeby zbudować całą linię, musimy mieć tyle kart ile odcinków, w dodatku w odpowiadających im kolorach (szary zastępuje każdy inny kolor) Można wykorzystywać do tego jokery, ale wolno ich używać w ściśle określonych sytuacjach. W każdej kolejce mamy 2 opcje do wyboru: Ciągniemy dwie karty ze stosu, albo budujemy linię (czyt. stawiamy wagony). Nie ma limitu kart na ręce. Żeby coś wybudować trzeba wyłożyć od razu karty na cały odcinek w jednym kolorze (np jeśli moja linia ma mieć - tak jak na zdjęciu poniżej - cztery niebieskie odcinki, muszę mieć na ręce cztery niebieskie karty, aby wyłożyć je i postawić swoje wagony. Gracze nie przyznają się, jakie mają trasy, mało tego, mogą sobie nawzajem utrudniać budowanie przecinając czyjąś trasę swoimi wagonami. To tak z grubsza, nie będę opisywać szczegółowo wszystkich zasad, instrukcję można znaleźć w sieci.

Moje wrażenia? Bardzo pozytywne, mimo sromotnej porażki spowodowanej wyborem zbyt małej ilości linii do budowania (potem można je już tylko losować, nie wybierać, więc łatwiej trafić na coś, czego się nie ukończy, za co są punkty ujemne)*. Gra się przyjemnie, nie ma tu jakichś kosmicznie rozbudowanych zasad i tysiąca możliwości. Gra jest od wieku 8+, a to zobowiązuje :D Jest element decyzyjny dotyczący wyboru ilości tras, jest losowość (karty ze stosu), jest element przeszkadzania, zaskoczenia (gdy nagle okazuje się, że przeciwnik zabiera się za budowanie NASZEGO (!) upatrzonego odcinka trasy i nic nie możemy z tym zrobić:)). Po jednej rozgrywce ciężko mi się dopatrzeć jakichś znaczących minusów. Może ewentualnie ciekawa byłaby jakaś możliwość handlu wymiennego niepotrzebnymi kartami. Można je w prawdzie wykorzystać budując same wagony (jakieś osobne odcinki, nie zdeklarowane trasy, które będą miały ostatecznie mniej punktów, ale zawsze coś), ale jakieś dodatkowe możliwości mogłyby być ciekawe:)

* SPROSTOWANIE
Jak napisał Robert w komentarzu pod notką, " Na początku gry można odrzucić tylko jeden bilet z 3 wylosowanych. Później można wybrać od 1 do 3 z 3 wylosowanych." Pierwotnie graliśmy na trochę innych zasadach, tak to czasem bywa, gdy instrukcja przekazywana jest ustnie:)

7. Cytadela

Miało być o dwóch niedzielnych grach, a tu już wtorek:P Spieszę więc z uzupełnieniem. Po opisanym wcześniej, nie do końca satysfakcjonującym grupę starciu z Alcatraz, na dywan wjechała szczęśliwa siódemka na mojej liście - Cytadela, która szybko podbiła nasze serca, stając się gwiazdą wieczoru:)

Czymże jest to cudo? Jest to mało skomplikowana karcianka polegająca na gromadzeniu pieniędzy (do złudzenia przypominających cukierki na gardło:P) i budowaniu za nie dzielnic. Ale to nie wszystko! Najbardziej interesujące jest w niej wcielanie się w postaci (co ciekawe,w każdej turze w inne), których cechy pomagają nam w rozbudowie, szybszym gromadzeniu środków pieniężnych, uśmiercaniu, bądź okradaniu przeciwników, zabieraniu ich kart, burzeniu ich dzielnic i innych sztuczkach.

Gra przewidziana jest dla 2-7 osób. Na początku zagraliśmy w 6. Wszyscy grali pierwszy raz, więc rozgrywka ciągnęła się niemiłosiernie długo:)  Najwięcej czasu zajmowało nawybieranie w tajemnicy przed innymi najlepszej dla nas postaci (Nie pamiętaliśmy jeszcze która ma jakie właściwości, więc trzeba było o tym ileś razy poczytać na kartach:)). W wariancie dla 2-3 osób wybieramy po dwie postaci, co też jest nie lada wyzwaniem (No bo co zrobić, kiedy mam w planie wybrać architekta, bo dużo buduje i kupca, bo ma dużo pieniędzy, ale tego drugiego już mi zabrali, może w takim razie lepiej złodzieja, który okradnie kupca, o ile go znajdzie, albo generała, który zburzy dzielnicę najbliższemu zwycięstwa graczowi. A może jednak króla? Wtedy kolejna tura zacznie się ode mnie, więc wtedy od razu wezmę sobie tego kupca. Ale jak wtedy zdobyć architekta, skoro drugą postać dostanę dopiero w kolejnym rozdaniu?Itede, itepe...) ponadto, przy minimalnej liczbie osób, na drodze dedukcji, bądź innego rachunku prawdopodobieństwa można dochodzić do tego, kto ma którą postać, więc zabawa jest jeszcze ciekawsza. W ogóle ta gra jest ciekawa i nieprzewidywalna!

Podsumowując: generalnie - super. Oprócz wspomnianego wyżej rozwleczenia w przypadku gdy gracze są początkujący, nie mam żadnych zastrzeżeń. A na dowód mej miłości od pierwszego zagrania, właśnie upolowałam Cytadelkę na Allegro (Za co serdecznie przepraszam pozostałych sześciu licytujących, ale wcale nie jest mi przykro:D).

6. Alcatraz - the Scapegoat

Wczorajsze spotkanie planszówkowe zaowocowało poznaniem dwóch nowych tytułów. Pierwszy z nich, Alcatraz, okazał się grą, która chyba szybko nie zagości ponownie w naszym mieszkaniu...

Zacznę od tego, że czasem trudno grać w grę, w którą nikt z nas wcześniej nie grał i możemy bazować tylko na instrukcji, ewentualnie videocastach w Internecie, które nie są zbyt szczegółowe. W przypadku Alcatraz, nieznajomość detali, albo sytuacje, kiedy trzeba było sięgać ponownie do instrukcji, bo chociaż się ją przeczytało, to trudno na raz wszystko zapamiętać, znacznie spowalniały przebieg gry. Swoją drogą były też sytuacje problemowe, nie opisane szczegółowo w instrukcji, które musieliśmy wobec tego rozwiązywać intuicyjnie, umownie. Tyle o instrukcji, czas na grę :)

Alcatraz-kozioł ofiarny polega na kooperacyjnej ucieczce z więzienia. Gracze mają za zadanie wykonać 6 elementów planu ucieczki. Żeby jednak nie było zbyt kolorowo ( w końcu to więzienie), nie wszyscy z tego więzienia wyjdą, jeden z graczy, najbardziej zbędny, zostanie w Alcatraz. Realizacja elementu planu przez jednego gracza przynosi profity wszystkim graczom (niekoniecznie te same, ale jednak), poza kozłem ofiarnym. Kim jest ta postać? Kozioł ofiarny wybierany jest przez graczy w każdej turze. To więzień, który nie może realizować planu, nie będzie czerpał żadnych profitów z realizacji tego planu przez innych, a co za tym idzie, ma za zadanie utrudniać innym ucieczkę (Posiada specyficzne tylko dla swojej postaci funkcje, dzięki którym może utrudniać życie innym, w postaci dodatkowych akcji i używania kart szantażu). Taki pies ogrodnika - sam nie skorzysta, a innym też nie da. Kozłem ofiarnym można zostać na turę, lub dłużej, w zależności od głosowania (można też głosować na siebie). Bycie kozłem nie oznacza przegranej, jeśli ma się zrealizowany element planu niezbędny do ucieczki (zrealizowany w turach, gdy jest się zwykłym graczem), ucieka się razem z innymi.

Minusem tej gry według mnie jest przede wszystkim mała liczba akcji w jednej turze w grze na 4 osoby. Jeśli nie ma się dodatkowych punktów Kasy albo Krzepy, albo nie jest się kozłem, to niewiele można zrobić. Postać kozła wzbudziła wiele kontrowersji wśród naszych graczy. Wcielanie się raz w zwykłego więźnia, raz w kozła jest trochę dziwne. Gra jest niby kooperacyjna, ale tak naprawdę zawiera element rywalizacji, nie wiadomo komu ufać i każdy broni własnego tyłka, bo wiadomo, że nie uciekniemy wszyscy – zostanie najsłabszy, najmniej potrzebny. Z jednej strony jest to ciekawe, inne niż w typowych grach kooperacyjnych, z drugiej pozostawia trochę mieszane uczucia. Będąc kozłem, na początku nie do końca wiedziałam, jaką przyjąć taktykę, czy ewidentnie psuć plan, czy zbierać narzędzia potrzebne do ucieczki (samo zbieranie, to jeszcze nie realizacja, więc mogłam jako kozioł to robić!), na czas, gdy będę znów zwykłym więźniem. Dopiero widząc, że już nic mi nie pomoże i na pewno zostanę w więzieniu, psułam co mogłam:)

kozioł ofiarny wygląda jak z jakiegoś pentagramu, bleee...

Do plusów mogę zaliczyć większą złożoność gry niż np. w Zakazanej wyspie. Jest trudniejsza, trzeba więcej pomyśleć, elementów planu nie udaje się zrealizować tak szybko, jakby się chciało. Motyw z kozłem sam w sobie nie jest taki zły, choć może lepiej byłoby nie wybierać kozła co turę, dając mu więcej możliwości działania. Z drugiej jednak strony, głosowanie co turę uświadamia nam, że kto był przed chwilą sojusznikiem, teraz może być zdrajcą i wrogiem, bez "cackania się". Nie ma jednolitych, określonych postaci w tej grze. Brutalna rzeczywistość, ale to dosyć ciekawe. Grafika dodatkowo podkreśla ten mroczny, więzienny klimat.

Alcatraz to w moim odczuciu gra przekrętów, krótkotrwałych sojuszy, dbania o własne interesy. Z jednej strony nie dziwię się, że można nie chcieć w nią ponownie zagrać, z drugiej jednak ja osobiście chciałabym to zrobić, by bardziej wgryźć się w taktykę, oswoić z zasadami (gdy już przerobiliśmy tę instrukcję na wszystkie sposoby:P). Interesuje mnie też jej aspekt psychologiczny. Wspomniana niejednolitość postaci jest podstawą do negatywnych interakcji, więc mimo, iż nazwana gra zakłada pewną kooperację, z pewnością nie zaliczyłabym ją do gier integracyjnych.

5. Cluedo Podejrzenia

Czas na nadrobienie zaległości. Dzisiaj gra o zbrodni i podejrzeniach :)


Właściwie powinnam chyba zacząć od wersji planszowej Cluedo, ale tak się złożyło, że to karcianka pierwsza wpadła mi w ręce (Ale mam nadzieję, że i na planszę przyjdzie czas)

Cluedo Podejrzenia to szybka, karciana gra polegająca na odnalezieniu elementów zbrodni: zabójcy, miejsca, w którym dokonał zbrodni i narzędzia zbrodni. Każdy z nas posiada na wstępie pewne informacje co do zdarzenia (każdy inne!), a zadaniem poszczególnych graczy jest zadawanie pytań innym graczom wg określonych zasad, aby zdobyć nowe informacje, które na drodze dedukcji pomogą nam odkryć szczegóły zbrodni. Kto pierwszy zestawi wszystkie - prawdziwe jego zdaniem - fakty, stawia zarzuty. Wygrywa gracz, który jako pierwszy postawi dobre zarzuty.




Co do wrażeń po kilku rozgrywkach, powiem tak: szybka, można od razu siadać i grać kilka razy pod rząd, dobre ćwiczenie na myślenie dedukcyjne, ciekawa taktyka zmyłki. Ponadto zdecydowanie dla czterech osób (Jak dla mnie we dwoje gra się bez sensu). Jej prostota (same karty) to z jednej strony zaleta (I taka ta gra zapewne ma być, w końcu przeznaczona jest na 15 minut), ale z drugiej czegoś mi brakuje w grze o tematyce kryminalnej, jakichś dodatkowych elementów. Ogólnie podoba mi się, jest dobra do zagrania od czasu do czasu, jako "przerywnik", do wzięcia gdzieś na wyjazd (malutka, wszędzie się zmieści), niemniej jednak czekam na wersję planszową :)